Назаре ба таърих  ҶАВОНОН БОЯД ДАР ИТТИФОҚ БОШАНД  Дарозои бештар аз ҳафтод соли Иттиҳоди Шӯравӣ Комсомол яке аз ташкилотҳои бонуфус ва нерӯи пешбарандаи ҷавонон дар мамлакат маҳсуб мешуд. Агар гӯям, фарде, ки мактаби комсомолро гузаштаааст, дар ҷамъият ҳамеша пешсаф, номбардор ва намуна мешуд, ҳеч муболиға нест. Дар ҳаёти шахсиам садҳову ҳазорҳо ҷавонони мамлакат, аз ҷумла сокинони Тоҷикистонро мешиносаму бо баъзеи онҳо имрӯз ҳам робитаи хуб дорем, маҳз дастпарварони Иттифоқи ленинии

Ифтихор ва эътибор! Ватан ин мавлудгаҳи мову шумост. Гулшани андешаҳову рустан ва минбари омӯзишу камолёбист. Фархундатолеъ ҳастам, ки насли замони истиқлолам ва аз рисолатҳои сабзи садри олии мамлакат мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайваста бархӯрдор мебошам.  Ин диёри хуршедӣ Тоҷикистон аст, ки чор фаслро дар як мавсиме ба оғӯш гирифтааст. Дар воқеъ, сарзамини нуру марзи масъуди тоҷикони дунё - Тоҷикистони мост!     Аз андеша то амал!  Ҳифозати диёри хеш ин асолату рисолати мост. Зеро ҳуҷҷати сабзи

Ба озмуни "ҶТ" Вақте тасмим гирифтам, то ба озмун дар мавриди Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба рӯзнома чанд андешаамро баён созам, хотироти талхе аз он солҳо пеши назарам омад. Соли 1992, замоне, ки кишвари оромамонро нооромиву майдоншиниҳо фаро гирифт, даp баробари иҷборан гуреза шудан ба Афғонистону дигар кишварҳои ҳамсоя, сокинони кишвар барои эмин мондани худу пайвандон аз хатару вазъи ноороми пойтахт ба зодгоҳ ва ё минтақаҳои ороми кишвар кӯч мебастанд. Аслан, он рӯзҳо тамоми

Номи туро нависем, эй қаҳрамони миллат,Бо оби ноби тилло дар тоқи Қасри миллат!           Нафареро, ки бо сиёсати хирадмандона ва амалҳои ҷасуронааш дар Тоҷикистон сулҳу суботро барқарор кард, онеро, ки миллати хешро аз шикаст ва марг наҷот дод, дар рӯзи сахтӣ мушкилкушои мардум гашт ва бо ҷаҳолат як умр дар набард буда, Ватани ҷоноҷонамонро машҳури дунё намуд, магар дӯст надошта мешавад? Албатта, не! Эмомалӣ Раҳмон имрӯз на танҳо Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, балки дар ҳақиқат, Асосгузори

Душманони миллати мо бо роҳи дурӯғбофӣ ғаразҳо ва кинаварзи хешро ҳақ қаламдод карда, мардуми бедору ҳушёри Тоҷикистонро фиреб доданӣ мешаванд. Аммо тири онҳо ҳар дафъа гашта, ба синаи худашон мезанад. Аз ин хулоса намекунанд шармандаанд, шармандатар мешаванд.Тасаввур кунед одаме, ки номи тоҷикиро дорад, Ватанаш Тоҷикистон аст, бо кӯмаку маблағгузорӣ ва ҳидояти хоҷагони хориҷиаш ба сӯи ватану миллати хеш санги ҳақорат ҳаво медиҳад ва аз ин кораш фараҳмандӣ мекунад, ин гуна одамон ба ботлоқи

Ваҳдат- тасдиқи ҳувият, сулҳу субот, оромии давлат, беҳтарин неъмат, падидаи нек, ҳаёти инсон, орзуву армон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, нумӯи даврон дар ҳар давру замон аст.   Чи  гунае мо огаҳем, 27-уми июни соли 1997 ба таърих ҳамчун як замони нави ташаккулёбии давлатдории тоҷикон ворид гардид. Дар ҳақиқат ваҳдати миллӣ шукуфоии ватан аст, давлате, ки дар он сулҳу амонию дӯстӣ ҳукумфармост, он давлат рӯз аз рӯз тараққӣ мекунад, иқтисодиёташ рушд меёбад, ҳам аз ҷиҳати сиёсӣ ва ҳам аз

Чи гунае, ки аз расонаҳо ва воқеиятҳои рӯз бармеояд, солҳои охир шаҳри Душанбе ба як қатор дастовардҳо ноил гардидааст. Бахусус, ҷавонони шаҳр фаъолияти хуб нишон дода, кишвари моро аз пештара дида дар арсаи байналмилалӣ муаррифӣ намуданд. Вобаста ба дастовардҳои ҷавонон ва дигар паҳлуҳои ҳаёти онҳо дар чанд соли охир суҳбате доштем бо Шоҳзод Раҳимзода, сардори Раёсати кор бо ҷавонон ва варзиши шаҳри Душанбе, ки фишурдаашро пешкаши хонанда мегардонем.- Соли сипаригардида барои ҷавонону

Ватан-Модар дунёи бекарони зебоӣ, пурарзиштарин ва муқаддасоти ноёбандаву нотакрор аст. Ҳар нафари соҳибмаърифат ватанро аз самими қалб ва бо тамоми ҳасти дӯст медорад ва чун гавҳараки чашм нигоҳ медорад.  Дар воқеъ ин модари азизу муқаддас аст, ки моро ба дунё меорад, Ватан бошад тарбия намуду ба камол расонд. Мо дар паҳлӯи ин ду неъмати арзишманду ноёфтани рушд ёфтему ба воя расидаем ва шириниҳои ҳаёту зиндагиро дар паҳлӯи ин ду неъмат дидаем. Аз ин хотир мо як умр дар назди халқу Ватан

Бо шарофати истиқлолияти давлатӣ, сулҳу ваҳдати миллӣ ва тадбирҳои андешидаи Ҳукумати ҷумҳурӣ бахусус дастуру ҳидоятҳои сарвари давлат, Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон варзиш ҳамчун самти афзалиятноки ҷомеа шинохта шуда, дар ин самт мунтазам тадбирҳои судманд роҳандозӣ мегардад.Боиси сарфарозист, ки дар даврони соҳибистиқлолии мамлакат бо ташаббусҳои созандаи роҳбарияти кишвар дар ҷумҳурӣ, садҳо адад иншоотҳо ва инфрасохтори соҳаи варзиш бунёд гардида, мавриди баҳрабардорӣ қарор

(Бо забони тоҷикӣ ва забони англисӣ) Миллати тоҷик миллати сулҳхоҳу ваҳдатпарвар аст. Зоҳиран, мардуми оддие менамояд, ки дар ҳама кор таҳаммулро пеша мекунад. Воқеан, таҳаммулпазир аст, аммо оддӣ нест. Вақте сухан аз ВАТАН меравад, андозаи таҳаммулро нигаҳ медорад, ғурури ниёгон бедор мешавад, ҳар деҳқони хокпоше, ки гӯё ба касею чизе кораш нест, садо баланд мекунад ва мисли сарбози тануманд барои ҳифзи ВАТАН синаи худ сипар менамомояд. Мардуми тоҷик ҳеҷ гоҳ фаромӯш намекунад, ки "дар офариниш